Καβάλα στον απινιδωτή!

"Μα τι λες τώρα; Καινούριο ΜΤΒ με 300! Δε γίνονται αυτά, κάποιο μηδενικό θα σου έχει ξεφύγει στον υπολογισμό. Πάρε το μηδέν!"

Ο εσωτερικός διάλογος με τον κακό μου εαυτό είχε φτάσει σε αδιέξοδο. Οι πράξεις και τα νούμερα ήταν αμείλικτα: όντως, μόνο με 300 ευρώ επιπλέον, το πενταετίας άτι μου θα μπορούσε να αντικατασταθεί με ένα γυαλιστερό (ε, στην πορεία αποδείχθηκε ότι δεν ήταν και τόσο γυαλιστερό) ολοκαίνουριο (α, ως προς αυτό, ουδεμία ένσταση) ΜΤΒ! Και πού είστε; Θα ήταν και μοτεράτο! Από αυτά τα καινούρια χαρωπά που έχουν στοιβάξει κάμποσους είλωτες εκεί κάτω, ωσάν τις ρωμαϊκές γαλέρες, και τραβάνε πετάλι, πετάλι, πετάλι, αγόγγυστα, τουλάχιστον μέχρις η μπαταρία να φωνάξει τετέλεσται!

Για να είμεθα ακριβείς, ο εσωτερικός διάλογος επακολούθησε μιας δεκαήμερης δοκιμής ενός δανεικού Haibike. Πριν από αυτήν, ήμουν βέβαια ενήμερος για την επιδότηση, αλλά στο φτωχικό μυαλό μου, η είδηση δεν είχε απασχολήσει διόλου το σύστημα. Μετά από τις ανέμελες βόλτες με το Haibike, η απόφαση πάρθηκε σε χρονικό διάστημα ίσο με αυτό που χρειάζεται το κομπιουτεράκι για να πραγματοποιήσει την αφαίρεση με αποτέλεσμα: 300 ευρώ!!!

(Έτσι ξεκίνησαν όλα)

Το κυνήγι μαγισσών ξεκίνησε την ίδια μέρα. Ποιο μοντέλο; Με ποιο μοτέρ; Bosch, Yamaha ή Σιμάνα; Ποια μπαταρία; Υπάρχει στην ελληνική αγορά ή θα το ψάχνω με το μικροσκόπιο; Επισκέφθηκα κάμποσα μαγαζιά για να δω μοντέλα από κοντά. Ελάχιστα υπήρχαν. Φίλοι μεσολάβησαν για εκείνη την έξτρα έκπτωση που θα έκανε την πλάστιγγα να γείρει υπέρ του ενός ή του άλλου μοντέλου. Ποδηλατάδες προσπάθησαν να μου πλασάρουν περσινά μοντέλα για να ξεστοκάρουν. Άλλοι απολογήθηκαν που η προσφορά είναι τόσο περιορισμένη. Άκουσα ιστορίες τρόμου. "Εδώ και 10 μέρες περιμένω απάντηση από τη Μούρικα για το πότε θα είναι έτοιμο το τάδε μοντέλο". Προσέξτε, όχι για να παραλάβει ο πελάτης, αλλά για να του πουν πότε θα το πάρει. "Χμ, αν το παραγγείλουμε τώρα, θα το έχεις στα χέρια σου τον Μάιο", με διαβεβαίωσε άλλος εισαγωγέας, ενώ ήταν ακόμα Οκτώβριος. Και χωρίς να μπορεί κανείς να μου υποσχεθεί ότι τα μαγιάτικα λουλούδια δε θα είχαν ξεραθεί μέχρι να πρωτοχούφτωνα το 76άρι τιμόνι του τον Ιούνιο ή τον Ιούλιο. Ή και τον Αύγουστο.

Μέχρι και ροζ (που το ονόμασαν cherry) πήγαν να μου φορτώσουν:

Για να μην τα πολυλογούμε, ο απινιδωτής μου έχει όνομα. Πώς λέμε σοκολάτα με ονοματεπώνυμο; Cube Hybrid Reaction Pro 500. Σαν ισπανίδα χορεύτρια, όσο περισσότερα ονόματα στη μαρκίζα, τόσο το καλύτερο!

Με πολλά καλούδια, όπως 12άρα σειρά Sram, διάσταση τροχών 29+ (ζάντα με 30άρι εσωτερικό προφίλ, 2.60 πατούμενον), με το καλύτερο μοτέρ της αγοράς (Bosch CX), με 250 watt (κανείς δεν τους πιστεύει ότι είναι μόνον τόσα), με 85 Nm ροπής (ένα Hyundai Atos έχει λιγότερα), με 500άρα μπαταρία (η μεσαία από τις τρεις δημοφιλέστερες χωρητικότητες). Με ανάρτηση με 34άρια καλάμια. Κι ένα βάρος, που θυμίζει μπετονιέρα: 23,9 κιλά δηλώνει η Cube στο medium, το δικό μου είναι 2XL, προσθέστε το ασανσέρ (υδραυλικό παλουκόσελο), τις παγουροθήκες και τα πετάλια, τα έχουμε καβατζάρει τα 25 κιλά.

Άντε και καταλήξαμε στο μοντέλο, αυτό σημαίνει ότι υπάρχει κάπου εκεί έξω και μας περιμένει; Χμ, όχι ακριβώς. Ο αντιπρόσωπος ΔΕΝ το είχε! Με το πολλά, βρήκα ένα μόνο σε ένα κατάστημα της Αγίας Παρασκευής και μάλιστα στο χειρότερο χρώμα από τα τρία που ήταν διαθέσιμο. Με τα πολλά, θεία συγκυρία ή απλή τύχη, το τελευταίο πρωινό πριν την παραλαβή βρέθηκε ένα ακόμα διαθέσιμο κομμάτι, αυτή τη φορά σε χρωματικό συνδυασμό που ήταν του γούστου μου. Απλώς σε ματ απόχρωση, εξ ου και το αρχικό σχόλιο περί μη γυαλιστερού. Μικρό το κακό...

Η παραλαβή έγινε στην άλλη άκρη της Αθήνας. Ήμουν τόσο καψουρεμένος, που θα πήγαινα και περπατώντας. Όχι, δε χρειάστηκε, για να προλάβω μερικούς εκεί πίσω που σχολιάζουν. Οι πρώτες εντυπώσεις ήταν διφορούμενες. Ήταν με διαφορά το καλύτερο ηλεκτρικό σύστημα που είχα οδηγήσει με τη μεγαλύτερη μπαταρία. Αλλά πολύ μέτριο ως ποδήλατο. Η επιτόπια πτώση της πίεσης στα ελαστικά άμβλυνε τις αρνητικές εντυπώσεις. Το παρέλαβα με λάστιχα μπαλόνια, προερχόμουν κι από δύο διπλοσουμιέδες (διπλανάρτησα ντε) τα τελευταία οκτώ χρόνια, οπότε το hardtail (που χοροπήδαγε σαν κατσίκι) με ξένισε λίγο.

Έκτοτε, τα χιλιόμετρα άρχισαν να μαζεύονται με καταιγιστικό ρυθμό. Στις πρώτες τρεις εβδομάδες ισοφάρισα τον ετήσιο μέσο όρο βουνίσιων χιλιομέτρων μου. Βέβαια, ακολούθησε η καραντίνα, η οποία κουτσούρεψε αβέρτα τον ελεύθερό μου χρόνο (ναι, παίζει να ανήκω στο 1% των εργαζομένων που έγινε κάτι τέτοιο).

Πάμε και σε μια μικρή κριτική. Καταρχάς, να ξεκαθαρίσω ότι είχα και παλιότερα ηλεκτρικό ΜΤΒ. Οπότε σχόλια του τύπου "τα ηλεκτρικά είναι για τους σάπιους", "τα ηλεκτρικά δε σε γυμνάζουν", "το πήρες για να κοροϊδεύεις" δε με αγγίζουν. Τα έχω ξεπεράσει εδώ κι επτά χρόνια, δεν μπαίνω καν στον κόπο να τα αντιπαραβάλλω ή να τα αντικρούσω. Ξέρω ότι σε μένα, οι βόλτες μου έγιναν μακρά πιο απολαυστικές: οι ανηφόρες, που ποτέ δεν ήταν το φόρτε μου, ιδιαίτερα μετά τα θέματα υγείας της τελευταίας διετίας, τελειώνουν πιο γρήγορα, πιο ξεκούραστα. Ώστε να μείνει χρόνος για περισσότερο δασικό δρόμο, για περισσότερα μονοπάτια, για να μπορέσω να βγω και την επόμενη μέρα (ενώ αν είχα ψοφήσει στην κούραση, θα μεσολαβούσαν 2-3 μέρες μέχρι να επανέλθω). Ναι μπορώ να κάνω τον γύρο Υμηττού μαζί με τα φιλαράκια μου χωρίς να καταρρέω, όπως έγινε εις διπλούν στο πρόσφατο παρελθόν. Ξαναλέω, σε τρεις εβδομάδες έκανα τα χιλιόμετρα των 52!

Ακολουθεί φωτορομάντζο:

Πρώτος γύρος Υμηττού, μαζί με το αγαπημένο κουνιαδάκι:

Ίδιος χρωματικός συνδυασμός με το διάσημο θωρηκτό, παραπλήσιο απόβαρο, δεν άργησε να του κολλήσει το παρατσούκλι: Αβέρωφ!

Φιλαράκι, κι εσύ 29+ είσαι; 

Επίδοξοι αγορασταί περιεργάζονται την ηλεκτρική γκάμα της Cube και τινάζουν τις ουρές τους με απόγνωση. Πού θα βρούμε ποδήλατο τώρα; Μέχρι να έρθουν τα νέα μοντέλα, θα έχει φτάσει καλοκαίρι του 2022. Κι αν έχει τελειώσει η επιδότηση;