Sabas goes electric

Θεωρητικά, το  Nissan Leaf e+  και το  VW ID.3 Pro 1st  απευθύνονται στο ίδιο κοινό. Πρόκειται για τυπικά οικογενειακά hatchback, με παραπλήσιες μπαταρίες κι αυτονομίες και συγκρίσιμη τιμή αγοράς. Προέρχονται από δύο εταιρείες κολοσσούς, αμφότερες με τον δικό της ξεχωριστό ρόλο στην ηλεκτροκίνηση. Η μεν Nissan μπορεί να καυχάται ότι ουσιαστικά καθιέρωσε τα προσιτά οικογενειακά ηλεκτρικά με το πρώτο Leaf (μαζί με την αδελφή Renault και τη Ζωή), η δε VW έχει πέσει με τα μούτρα στις μπαλαντέζες, αφού βέβαια πρώτα τα στραπάτσαρε (τα μούτρα ντε) με το σκάνδαλο Dieselgate και πλήρωσε την πλαστική με αρκετές δεκάδες δισεκατομμύρια δολάρια. Στην πράξη, μόνο η αυτονομία, η χωρητικότητα της μπαταρίας κι η τιμή είναι συγκρίσιμες. Από εκεί και πέρα, το χάος. (είναι κεφάτη, φορτίζει τσάμπα στη ΔΕΗΗΗ...) Η Nissan ανακοινώνει ένα βαρύγδουπο 62 στη μαρκίζα, αλλά αυτή είναι η συνολική χωρητικότητα, όχι η ωφέλιμη. Για λόγους μακροζωίας, δεν μπορείς να εξαντλήσεις όλη τη χωρητικότητα μιας μπαταρίας, οπότ

Μόλις έχω παρκάρει στο Κιάτο, Παρασκευή στις 8 το βράδυ κι έχει προηγηθεί μια γεμάτη μέρα. Το πρωί βγήκα για λίγο ΜΤΒ πριν τη δουλειά, παρέλαβα το συγκεκριμένο δημοσιογραφικό ID.3, είχα ένα γεμάτο εργασιακό οχτάωρο. Βίωσα στο πετσί μου την έξοδο των Αθηναίων από το κλεινόν άστυ. Μποτιλιάρισμα στην Αττική Οδό, πυκνή ροή στην Αθηνών-Κορίνθου. Τότε γιατί είμαι τόσο φρέσκος; Ατσαλάκωτος; Αφήνω ανοιχτή μια χαραμάδα προς το τελικό συμπέρασμα κι αναφέρω: το ID.3 δεν είναι απλώς ένα εξαιρετικό ηλεκτρικό αυτοκίνητο, αλλά εξαιρετικό αυτοκίνητο, τελεία! (το άχαρο μποτιλιάρισμα μαλακώνει κάμποσο πίσω από ένα ηλεκτρικό βολάν) Σίγουρα θα έπαιξε ρόλο η αγχολυτική ησυχία που επικρατεί στο εσωτερικό. Περίμενα ότι η κύλιση θα ήταν χειρότερη με τις 20άρες ζάντες, αλλά σχεδόν τις ξεχνάς. Τόσο στα ντεσιμπέλ που παράγουν τα ελαστικά σε κακό οδόστρωμα (ελάχιστη η επιβάρυνση), όσο και στην άνεση που αποδεικνύεται καλύτερη από αυτό που περιμένεις χαζεύοντας τις πανέμορφες ζάντες-κόσμημα. Θα ήθελα να δοκιμάσω

Κάθομαι μέσα στο Leaf και σκέφτομαι ότι από εδώ ξεκίνησαν όλα, εκεί στο μακρινό 2011. Ό,τι αντιπροσωπεύει η Tesla για την εκτίναξη της ηλεκτροκίνησης για τα γερά βαλάντια, κάτι αντίστοιχο κατάφερε ο Όμιλος Nissan-Renault (με τα Leaf και Zoe, Ζωή θα τη λέμε εμείς τα πατριωτάκια) για τα χαμηλότερα εισοδήματα: Απλή και λειτουργική κι αξιόπιστη ηλεκτροκίνηση για όλους. Από αυτοκινητάκι για τα γήπεδα του γκολφ σε ένα πραγματικό αυτοκίνητο που μπορούσες να αγοράσεις από μια κανονική αντιπροσωπεία, να το φορτίζεις κάθε βράδυ στο σπίτι σου και να το απολαμβάνεις καθημερινά. Η δεύτερη γενιά Leaf παρουσιάστηκε το 2018 και τότε μας φαινόταν πρωτοποριακή γιατί δεν υπήρχε ουσιαστικός ανταγωνισμός. Στην Ελλάδα πουλιόταν μόνο η i3 (με την ιδιαίτερη εμφάνιση, τη μικρή αυτονομία και την υψηλή τιμή), τα απλησίαστα Tesla ακόμα δεν εισάγονταν, η Ζωή το ίδιο, το e-Up ήταν πολύ μικρό για να το πάρεις στα σοβαρά (σε αντίθεση με την τιμή των 30.000 ευρώ) και με αυτονομία που δύσκολα ξεπερνούσε τα 100 χιλιόμετ

 DS3 E-tense ή αλλιώς "Τι είπες μαντάμ; Εγώ, αγάπη μου, είμαι κυγγγία"      Αλήθεια, τι περιμένει κανείς πριν οδηγήσει το ηλεκτρικό DS3; Μα ότι πρόκειται για ένα ακόμα πιο ειδικό μοντέλο από το ήδη πολύ ειδικό θερμικό DS3. Ένα μοντέλο που ήδη απευθυνόταν σε λίγους, περιορίζει ακόμα περισσότερο το αγοραστικό του κοινό. Κι αυτό ακριβώς αντικρίζει στην πράξη. Σοφά οι Γάλλοι έχουν επιλέξει να επενδύσουν στην άνεση κι έχουν πατήσει λίγο φρένο στη φουτουριστικότητα. Ενδεχομένως να μην υπάρχει άλλο τόσο άνετο μοντέλο με 18άρες ζάντες και μήκος μικρότερο από 5 μέτρα. Αλλά αυτή η άνεση δεν προκύπτει από τις περίφημες γαλλικές ρυθμίσεις, όπως θα λέγαμε παλιά, αλλά μάλλον είναι επειδή έχει υπερβολικά μαλακή ανάρτηση. Από την πρώτη φορά που πατάς τέρμα το γκάζι, ένιωσα τη μούρη να ανασηκώνεται. Αν μπορούσα να το στρίψω κιόλας, θα ήξερα να σας πω αν γέρνει στις στροφές. Προς το παρόν, περιορίστηκα στις σούζες. Και μη φανταστείτε ότι μιλάμε για κάνα απύθμενο γκάζι. Μετά το ID.3, τα 136 άλο

Σήμερα ήταν μέρα Leaf. Υπενθυμίζω ότι έχω οδηγήσει το μοντέλο που πωλείται σήμερα καινούριο αλλά δεν είχα μπει καν μπει σε μοντέλο πρώτης γενιάς. Έγινε κι αυτό κι η αλήθεια είναι πως αποκόμισα πολύ θετικές εντυπώσεις. Ήταν βέβαια αναμενόμενες, μιας και πρόκειται για ένα μοντέλο πρωτοπόρο στην ηλεκτροκίνηση, που την έκανε γνωστή στο ευρύ κοινό από το 2012 κι ύστερα. Σχετικά φρέσκο μοντέλο λοιπόν, του 2015, όχι από τα πρώτα, με λυμένα τα προβλήματα νεότητας. Με καλό εξοπλισμό, πολύ λίγα χιλιόμετρα, όμορφες ζάντες. Όχι όμως και το πανέμορφο λευκό εσωτερικό, που θεωρώ ότι αναβαθμίζει πολύ τα ιαπωνικά μοντέλα, τα τόσο φημισμένα για την πλαστικούρα στο εσωτερικό. Το φωτίζει κι ομορφαίνει την αίσθηση ταξί Bluebird με τη μυρωδιά των πολυκαιρισμένων πλαστικών. Όχι, το Leaf δεν είναι τόσο χάλια, αλλά πάντα βοηθά μια ανοιχτόχρωμη απόχρωση στο εσωτερικό. Το αυτοκίνητο ήταν πάρα πολύ καλό στην οδήγηση. Δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από το σύγχρονο Leaf. Αθόρυβο, άνετο, γρήγορο, άμεσο, αγχολυτικό, είνα

 Τον τελευταίο μήνα, είχα την ευκαιρία να οδηγήσω τρία ηλεκτρικά μοντέλα. Το Peugeot e-208, το Nissan Leaf 40 (αμφότερα καινούρια ως test drive σε αντιπροσωπεία) κι ένα Citroen C-Zero του 2012 ως μεταχειρισμένο. Πριν από αυτά, δεν είχα καν μπει ως επιβάτης σε ηλεκτρικό κι η θετική προδιάθεση προς τα ηλεκτρικά βασιζόταν σε όλα όσα έχω διαβάσει και δει από άλλους δοκιμαστές παγκοσμίως. Οι εντυπώσεις μου είναι εξαιρετικές κι από τα τρία αυτοκίνητα κι αφορούν κυρίως στον μαγικό κόσμο της ηλεκτροκίνησης και λιγότερα στα μοντέλα καθεαυτά. Όσα διθυραμβικά διάβαζα τόσα χρόνια στα άρθρα στα περιοδικά κι έβλεπα σε βιντεάκια στο YouTube, τα επιβεβαίωσα από πρώτο χέρι. Συγκεκριμένα, μιλάμε για μια πολύ ανώτερη μορφή αυτοκίνησης. Όλα γίνονται αθόρυβα, πολιτισμένα, ακαριαία, χωρίς κανέναν κραδασμό, χωρίς δράματα και χωρίς την αίσθηση ότι κάτι ζορίζεται, κάτι φθείρεται. Θυμηθείτε την τελευταία φορά που οδηγήσατε αυτόματο αυτοκίνητο, πόσο χαζοί νιώσατε για την κουτάλα που ανακατεύατε τόσα χρόνια. Ε, ά