Πρώτη επαφή: Mazda MX-30 vs Hyundai Kona
Σήμερα επισκέφθηκα την αντιπροσωπεία της Mazda στη Γλυφάδα και περιεργάστηκα το ΜΧ-30. Έχω διαβάσει πάρα πολύ καλά λόγια κι ανυπομονώ να το οδηγήσω. Μέχρι τότε, θα σας αναφέρω τις στατικές εντυπώσεις μου και θα τις αντιπαραβάλλω με το ηλεκτρικό Kona. Και τα δύο κοστίζουν παραπλήσια χρήματα, αλλά το Kona υπερέχει σαφώς σε μπαταρία κι αυτονομία.
Βέβαια, στα ηλεκτρικά οχήματα, η ουσία βρίσκεται από κάτω, οπότε πρέπει να αξιολογήσουμε τα δύο αυτοκίνητα αναφορικά με τις ανάγκες του καθενός.
Το ένα προορίζεται για πρώτο οικογενειακό (ειδικά το 64άρι Kona, με την αυτονομία που αγγίζει τα 500 χιλιόμετρα, μπορεί άνετα να παίξει τον ρόλο του βασικού οικογενειακού μια τετραμελούς οικογένειας). Το άλλο είναι αυστηρά διθέσιο. Στο επισημαίνει κι ο πωλητής για να μην τον πρήζεις με την αυτονομία. 200 χιλιόμετρα, ναι, καλά διαβάσατε. Και τι; Αν βγεις στον αυτοκινητόδρομο και πηγαίνεις με 120, σε λιγότερο από μιάμιση ώρα θα πρέπει να σταματήσεις. Είναι λοιπόν αυστηρά για πόλη. Ο κύριος να έχει την EQC/E-tron/Model X και να πάρει το ΜΧ για την κυρία, να πηγαίνει στο τζακούζι και στα αγγλικά των μικρών (άκυρο, θα κάνουν ιδιαίτερο στο σπίτι). Ναι, αυτό θα ήταν ένα καλό σενάριο για τη Mazda αν δεν ήταν ΤΟΣΟ στριμωγμένο στο εσωτερικό του. Νομίζω ότι δεν έχω μπει σε αυτοκίνητο με χειρότερη εκμετάλλευση χώρων. Καταρχάς, έχεις ένα τεράστιο καπό (που ακριβώς επειδή είναι ηλεκτρικό, δεν έχει και πολλά μέσα του), λες και βρίσκεσαι σε roadster (Z3 εσύ?). Το μισό αυτοκίνητο πάει στο καπό. Στο άλλο μισό, έχεις μια γενικώς στριμωγμένη καμπίνα για τους δύο μπροστινούς, με το πιο δύσκολο μπες-βγες που θυμάμαι σε αντίστοιχης κατηγορίας αυτοκίνητο. Είμαι και μεγαλόσωμο αγόρι βέβαια (1.94, 100+ κιλά).
Αλλά το μεγάλο δράμα είναι πίσω. Οι πόρτες ανοίγουν ανάποδα κι εντυπωσιάζουν αλλά μόνο τους έξω. Γιατί στους μέσα, μάλλον θα τους απογοητεύσει το φινιστρίνι που θυμίζει RX-8. Κι αν εκείνο ήταν ένα σπορ μοντέλο με μια οικογενειακή επίφαση, εδώ μιλάμε για ένα οικογενειακό σουβλάκι πόλης, που τελικά δεν είναι και τόσο σουβλάκι, σίγουρα όχι οικογενειακό, σίγουρα πόλης, αλλά λογικά πολύ σπορ σε αίσθηση. Ας υποθέσουμε ότι καταφέρνεις να μπεις πίσω, κλείνεις και την πόρτα. Το πλάτος είναι αυστηρά για δύο, το κεφάλι βρίσκει πάνω χωρίς καν ηλιοροφή, ο χώρος για τα πόδια είναι χειρότερος από του ηλεκτρικού 208 που δοκίμασα. Η δε ορατότητα προς τα έξω θυμίζει πολεμίστρα.
Πού απευθύνεται λοιπόν το ΜΧ-30; Σε εργένη ή τέλος πάντων σε ζευγάρι που δεν το νοιάζει και πολύ το τι βλέπουν ή νιώθουν τα παιδιά τους (εμπρός στον δρόμο που χάραξε το CHR!). Που κινείται κυρίως εντός πόλης κι είτε έχει άλλο για τα ταξίδια, είτε έχει (πολύ) κοντινά εξοχικά και δεν πάει πουθενά αλλού. Καθόμουν κι υπολόγιζα τι θα χρειαζόταν για να πάω στα δύο μου εξοχικά, χοντρικά υπολογίστε 300 και 350 χιλιόμετρα αντίστοιχα. Σίγουρα δύο γερές στάσεις, εκεί που κάποια ανταγωνιστικά του μοντέλα θα χρειάζονταν μία, ενώ κάποια θα πήγαιναν σερί. Κι αν μετά από κάποια χρόνια υπάρξει μια μικρή πτώση της μπαταρίας, τότε τα πράγματα θα γίνουν χειρότερα.
Το θέμα είναι ότι οι εξελίξεις στα ηλεκτρικά καλπάζουν. Οι μπαταρίες βελτιώνονται χρόνο με τον χρόνο. Στα αυτοκίνητα πόλης, που τα φορτίζεις κάθε βράδυ ενώ κοιμάσαι και δεν κάνεις πολλά χιλιόμετρα, αυτό δεν είναι πρόβλημα. Δηλαδή αν αγοράσω σήμερα ένα Citigo, μου είναι αδιάφορο αν σε πέντε χρόνια οι μπαταρίες θα φορτίζουν πολύ πιο γρήγορα - αντέχουν πολύ περισσότερο πριν χάσουν αυτονομία - είναι πιο ελαφριές. Τα 260 θεωρητικά χιλιόμετρα φτάνουν και περισσεύουν για την καθημερινή αστική χρήση, ακόμα κι αν χάσουν ένα 10-20% μετά από 10 χρόνια. Κάθε βράδυ θα το πριζώνω έτσι κι αλλιώς, ας βγάλει 300.000 χιλιόμετρα σε 20 χρόνια και μετά πάμε για άλλα. Λέμε τώρα.
Στην περίπτωση όμως ενός ΜΧ-30, που κοστίζει 30+ χιλιάρικα, οι εξελίξεις θα το φέρουν αντιμέτωπο με μια δραματική απαξίωση. Σε πέντε χρόνια, μπορεί να μην το αγοράζει κανείς και να πρέπει να ρίξεις την τιμή του στα δέκα χιλιάρικα. Όπως ακριβώς σήμερα στέκονται όλοι σκεπτικοί στο Leaf πρώτης γενιάς. Ποιος θα αγοράσει αμάξι με οικογενειακές διαστάσεις κι αυτονομία 100 χιλιομέτρων; Μόνο κάποιος που μένει σε προάστιο, που δεν τον νοιάζουν οι εξωτερικές διαστάσεις, ίσα-ίσα που επιζητά περισσότερη ασφάλεια σε σχέση με τα κουβαδάκια, αλλά δεν κάνει και πάρα πολλά χιλιόμετρα καθημερινά. Μικρό κοινό.
Την ίδια στιγμή, το πιο φτωχικό κι άσχημο και προσγειωμένο Kona δεν πρόκειται να σε κερδίσει στην έκθεση. Όμως, θα μπεις και θα βγεις σαν άνθρωπος. Το παιδί σου θα κάτσει πίσω σου κανονικά κι όχι σαν τον Κολοκοτρώνη στη φυλακή του Ναυπλίου. Θα βγάλει άνετα τα χιλιόμετρα που πρέπει, ακόμα κι αν πρόκειται για την έκδοση με τη μικρή μπαταρία. Θα το πάρεις για πρώτο και δε θα σε προδώσει.
Το λύσαμε λοιπόν; Χμμμ, σχεδόν! Γιατί μπαίνει κι ο παράγοντας της τιμής. Για τα χρήματά του, το ΜΧ-30 προσφέρει ασύγκριτη ποιότητα. Και σκέφτεσαι ότι κοστίζει λίγο παραπάνω από τα Honda e/Mini/Nissan Leaf 40/208/Corsa. Δηλαδή αν κάποιος έχει σκοπό να δώσει 30 χιλιάρικα για αυτοκίνητο πόλης, ας τα δώσει για να αγοράσει την ανώτερη ποιότητα που μπορεί. Όμως, θα πρέπει να είναι συνειδητοποιημένος ότι είναι το δεύτερο, το αστικής χρήσης. Και να μη ζητά πολλά σε θέματα εκμετάλλευσης χώρων. Ενδεχομένως η τελευταία μου ένσταση να αφορά τον δικό μου σωματότυπο και μια καλλίγραμμη κοκόνα να μην εκφράσει το παραμικρό παράπονο.
Εις αναμονή της οδήγησης.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου