Πρώτη επαφή: VW ID.3 1st - ο φονιάς των πορτοκαλί

Εναλλακτικός τίτλος ο φονιάς των ποιο. Ναι, μη σας κάνει εντύπωση, αφού όλο ξεστομίζεις ποιο και ποιο και ποιο. Όταν το πρωτοβλέπεις, λες ποιο Leaf τώρα... Όταν πρωτοκάθεσαι στο εσωτερικό του, αναφωνείς ποιο 208... Κι όταν πρωτοτερματίζεις το γκάζι, λες ποιο Mazda MX-30... Ή ποιο πορτοκαλί φανάρι, περισσότερα για αυτό σε λίγο.

Μετά από μια μέρα αγωνίας για το πώς θα είναι το test drive υπό βροχή, ο Θεός ξημέρωσε την ημέρα, έβγαλε κι ήλιο, αλλά αυτό δεν αρκούσε για να στεγνώσει τους δρόμους. Ας είναι, δεν κρατήθηκα, δεν έχω και πολλά πρωινά ελεύθερα, οπότε δεν ακύρωσα το ραντεβού, βουρ στην Καρέντα. Όση ώρα ο υπάλληλος ετοίμαζε τα χαρτιά, εγώ περιεργάστηκα το μοντέλο που βρισκόταν στην έκθεση. 

Πρώτη αρνητική εντύπωση, τα υλικά της καμπίνας. Το Golf 6 του κουμπάρου μου, δεκαετίας πλέον, είναι σαφώς ανώτερο ποιοτικά. Μα καλά, αυτή η Φάουβε κάνει βήματα (μην πω άλματα) προς τα πίσω, αντί για μπροστά; 

Δεύτερη αρνητική εντύπωση, το φυτεμένο τάμπλετ μες στα μούτρα σου. Αυτό όμως αφενός το συνηθίζεις γρήγορα, αφετέρου το υιοθετούν όλο και περισσότεροι, οπότε καλό θα ήταν να το χωνέψουμε χωρίς γκρίνια. 

Τρίτη αρνητική εντύπωση, κάθεσαι πολύ ψηλά. Ναι, είμαι κοντά δύο μέτρα και με τριψήφιο αριθμό κιλών, οπότε ίσως αυτό να μην είναι μειονέκτημα για όλους. Η τοποθέτηση των μπαταριών στο δάπεδο, ώστε να μην πληγεί ο χώρος αποσκευών, ανυψώνει τα καθίσματα. Ακόμα και στην πιο χαμηλή θέση οδήγησης, καθόμουν κοντά στην οροφή και στη χειρολαβή της. Γενικά, η θέση οδήγησης είναι λίγο ταμπουρωμένη, θυμίζει του 208 και ξενίζει γιατί εδώ είμαστε μια κατηγορία πάνω. Με τόσα αρνητικά, σκέφθηκα ότι άδικα τόσος χαμός και τέτοιο hype.

Και μετά έρχεται η ώρα να μπεις στο αυτοκίνητο δοκιμής. Οπότε ξαναβλέπεις απ'  έξω αυτό το κουκλί (μοντέλο έκθεσης) και το ξαναβλέπεις όπως μπαίνεις στο αυτοκίνητο του test dtive. Μα είναι ένα ποίημα, νομίζεις ότι σου χαμογελάει. Το βλέπεις και σου φτιάχνει τη διάθεση. Ειδικά αν το συγκρίνεις με το Leaf, αυτή την κακέκτυπη μετενσάρκωση του Nissan Tiida, σου έρχεται να βάλεις τα γέλια.

Μπαίνεις στο εσωτερικό, η πορτοκαλί επένδυση του ταμπλό ελαφρώνει την πλαστικίλα, το λευκό τιμόνι είναι ΥΠΕΡΟΧΟ (δεν ξέρω πόσο εύκολα βρωμίζει και τι καθαριότητα θα χρειάζεται, ούτε μπορώ να σκεφτώ τον μαστρο-Μήτσο να το πιάνει με τα γράσα), αλλά δε με νοιάζει: στη μικρή μας βόλτα ήταν όνειρο! Φωτεινά χαρούμενα χρώματα στο εσωτερικό, 208 ακούει; Ακόμα και το ιαπωνικό Leaf, που παραδοσιακά θα περίμενες να υστερεί στο εσωτερικό λόγω καταγωγής, έχεις τις λευκές του επενδύσεις και σε ανεβάζει.

Με το κλειδί στην τσέπη, το ID.3 ξεκλειδώνει αμά το πλησίασμά σου. Πατάς το φρένο, επιλέγεις το D από ένα πολύ εύχρηστο διακόπτη και βουρ. Ακούς Leaf, με το ποδόφρενο που τράνταζε όλο το αυτοκίνητο; Βγαίνεις στη Βουλιαγμένης, τα πάντα γίνονται αβίαστα και φυσικά. Το τιμόνι έχει το σωστό βάρος, ούτε πούπουλο ούτε βαρίδι. Όλα λειτουργούν αρμονικά και... Αχ, ο άτιμος ο πωλητής, τίποτα δε μου εξήγησε. Αυτό δεν είναι αυτοκίνητο, αυτό είναι πύραυλος για το διάστημα, θέλει σεμινάριο για να μάθεις τα βασικά. Μισή ώρα μετά, δεν είχα καταφέρει να ρυθμίσω ούτε τους πλαϊνούς καθρέπτες, ούτε να ενεργοποιήσω το Adaptive Cruise Control. Δε συζητάμε για την πολυπόθητη απενεργοποίηση του ESP, ήθελα και παντιλίκια, τρομάρα μου. Το λοιπόν, οι μάγκες είπαν να το κάνουν μονδέρνο και χαριτωμένο και κάπου το παράκαναν. Όταν καταντάς να ζορίζεσαι για να ανοίξεις τα πίσω παράθυρα, όταν μπερδεύεσαι για να αλλάξεις τη ρύθμιση στον κλιματισμό, τότε κάτι δεν πάει καλά. Βέβαια, όλα αυτά μπορεί να είναι τελείως περιττή γκρίνια, γιατί ο κάτοχος θα ζήσει επί μακρόν με το όχημα, θα μάθει τα χούγια του, καμία σχέση με τον ευκαιριακό δοκιμαστή. Που είναι καλομαθημένος από ιαπωνικά δεκαπενταετίας, δηλαδή ό,τι πιο εργονομικό υπάρχει εκεί έξω. Και πάλι όμως, νιώθω ότι κάνουμε τη ζωή μας πιο δύσκολη, στιλιστική βέβαια και μοδάτη, αλλά δύσκολη.

Στρίβω δεξιά στην Αλίμου, καθαρίζει λίγο το τοπίο, λέω να το σανιδώσω. Οοοοοο! Τι ΄ν΄ τούτο; Ποιο Mazda τώρα; Αυτό ήταν χιλιαράκι μπροστά του. Ακαριαία απόκριση, τρομερή ροπάκλα. Μου θύμισε έντονα το πρώτο κόλλημα που είχα νιώσει, 10+ χρόνια πίσω, όταν πρωτοτούρμπισε εκείνο το Nissan Sunny GTi-R του φίλου μου του Σωκράτη. Εκείνο όμως είχε 400+ άλογα, άσε που περίμενες και κάνα δίλεπτο να ξεπεράσει το turbo-lag, εδώ όλα γίνονται ακαριαία! Ούτε ξέρω πόσες φορές το σανίδωσα στη διάρκεια της βόλτας, για αυτό κι έκαψα σχεδόν 19 kWh στα 100 χιλιόμετρα, μπόλικη κατανάλωση για αστική μετακίνηση.

Βγαίνω παραλιακή, περνώντας το υπόγειο τούνελ στο τέλος τής Αλίμου. Κάθε σκέψη να εξερευνήσω τα όρια της πρόσφυσης στην παρατεταμένη αριστερή στροφή απορρίφθηκε μονομιάς. Βρεγμένο, ξένο όχημα των 35 χιλιάδων, πισωκίνητο, κάτσε στα αυγά σου. Μα και μόνο η σκέψη ότι θα πληγώσεις ένα τέτοιο κουκλί, σε αποκαρδιώνει.

Παραλιακή, μια SLK δεύτερης γενιάς μού κολλάει. Πόδι στο πάτωμα, εκτόξευση! Όταν η ένδειξη περάσει τα 100, η απόδοση ξεθυμαίνει. Δεν πειράζει, είσαι ήδη τόσο μπροστά. Έτσι κι αλλιώς, λίγο πιο πάνω θα άφηνες το πόδι από το γκάζι, ασφάλεια πάνω από όλα. Η μπαταρία ξαναφορτίζεται, έτοιμη να τα δώσει όλα ξανά στο επόμενο φανάρι. Το άτιμο είναι ΠΟΛΥ γρήγορο, επιταχύνει ξανά και ξανά σα μουρλό. Δύο φορές έχω νιώσει ότι το πεντάλ του γκαζιού είναι χαλασμένο. Η πρώτη ήταν πριν δεκατόσα χρόνια, όταν μπήκα στο Miata μου (1.8 παρακαλώ) μετά από βόλτα με βελτιωμένο S2000. Η δεύτερη ήταν σήμερα και, σημειωτέον, μετά από το ID.3 μπήκα σε δυομισάλιτρο τζιπ. Πάταγα τέρμα κι ένιωθα να μη γίνεται τίποτα. Πάει, χάλασε. Πού να είχα και κάνα ψοφίμι δηλαδή...

Χωρίς να το καταλάβω, έφτασα μέχρι τη Βουλιαγμένη. Οδήγησα λίγο σε γνώριμα σημεία, εντυπωσιάστηκα από το πόσο καλά έβγαζε τη δύναμή του στην άσφαλτο. Είναι ενδεικτικό ότι παρά το βρεγμένο οδόστρωμα, η δύναμη έβγαινε καλύτερα σε σχέση με τα προσθιοκίνητα (208, Leaf και MX-30). Βέβαια, το ESP δεν άφηνε περιθώρια για παιχνίδι, αλλά αν μπορεί να πάει για ύπνο, η ροπή είναι τέτοια που θα γυρίζει ωσάν 350Ζ στα καλύτερά του. Όχι σε αίσθηση, αλλά σε γωνία ολίσθησης. Αμφιβάλλω βέβαια αν η VW θα επιτρέπει τέτοιες χαρές στα σκέλια...

Επιστροφή στην αντιπροσωπεία. Όλα γίνονται τόσο όμορφα κι απαλά. Μάλλον είναι το πιο ευκολοδήγητο από όλα τα ηλεκτρικά που έχω οδηγήσει. Μπα, το ίδιο ήταν όλα. Απλώς αυτό είναι με διαφορά το πιο γρήγορο. Είσαι δίπλα σε φορτηγό που αμολάει ντουμάνι; Μισή διαδρομή τού γκαζιού και διακτινίζεσαι. Μα τον Τζίγγερ, ένιωθα σαν εικοσάχρονος που ψάχνει υποψήφιο θύμα για πάτημα. Ειδικά σε ρεπρίζ, τα καλύτερά του είναι πηγαίνοντας με 30-40, δηλαδή εκεί που το ID.3 δε θα σπινάρει, ενώ το θερμικό θα βρεθεί ξεκρέμαστο, ούτε 1η ψηλά, ούτε θα έχει ακόμα ροπιάσει για τα καλά η 2α.

Όταν αυγάτισε η κίνηση κι ο μικρός χούλιγκαν κρύφτηκε στο πίσω κάθισμα, μπόρεσα να αξιολογήσω λίγο την ηχομόνωση. Όταν το οδόστρωμα είναι καλό κι ευρωπαϊκό, το ΙD.3 κινείται αθόρυβα. Όταν όμως ο Έλλην εργολάβος έχει μασήσει με 15 κουτάλια και το οδόστρωμα έχει λυανθεί, τότε ο θόρυβος κίνησης είναι αυξημένος. Παραπάνω από αυτό που θα ήθελες. Εμ, 19άρια φαρδιά λάστιχα είναι τούτα. Αν πρόσεξα καλά, χαζεύοντας τις ζάντες-κόσμημα, τα ελαστικά δεν είναι οικολογικά, χαμηλής κύλισης, αλλά ψιλοσπορτίφ προσανατολισμού.

Τελευταίο φανάρι πριν την Αλίμου, απέναντί μου ορθώνεται η χιλιοτραγουδισμένη γέφυρα της Βούτας (θυμίζω, κατεύθυνση προς Αθήνα). Είμαι πρώτος στο φανάρι, πουλάω τα 20-30 πρώτα μέτρα και το σανιδώνω. ΜΠΑΜΜΜΜΜΜΜΜΜΜΜ! Παρατήρησα ότι κι εδώ υπάρχει ένα διακοπτάκι στο γκάζι, αφελής συνήθεια που υιοθετούν πολλά ηλεκτρικά. Το πατάς τέρμα, νιώθεις να τερματίζει και μετά πιέζεις λίγο ακόμα, κάνει κλακ και πάει λίγο πιο κάτω. Γιατί; Τέλος πάντων, 155 περνώντας κάτω από τη γέφυρα. Αν αυτό το αμάξι μπορεί να βγάζει τον κοντράκια από μέσα μου, που με περνάνε τα ΚΤΕΛ στην Εθνική και με κοροϊδεύει η γυναίκα μου (χαλαρά καίει 1,5 λίτρο πάνω από εμένα), του βγάζω το καπέλο.

Παρκάρω στην Καρέντα, προσπαθώ να βάλω σε μια σειρά τις εντυπώσεις μου. Αν έπρεπε να πω μόνο μία λέξη, θα έλεγα ΑΜΑΞΑΡΑ!

Θετικά: είναι κουκλί.

Είναι υπέροχο στην οδήγηση.

Πάρα πολύ ευκολοδήγητο, με σωστά χειριστήρια, πολύ γρήγορο όταν θες. Εδώ ταιριάζει το φονιάς των πορτοκαλί! Εγώ που σταματάω πάντα στο πορτοκαλί, σε βαθμό ευρωπαίου πολίτη, εδώ ήταν πρόκληση. Έχεις τόσο γκάζι και τόσο άμεση απόκριση, που περνάς αεροπορία. Σκεφτείτε ατμοσφαιρικό με 200+ άλογα, με 2α στις 5000 σαλ, που περιμένει πότε θα δει πορτοκαλί για να το σανιδώσει. Κάπως έτσι, αλλά χωρίς τους κραδασμούς, τη φασαρία, το καυσαέριο, με τα 50ευρα να πετάνε από την εξάτμιση, χωρίς να βράζουν τα λάδια. Τώρα έχετε την πλήρη εικόνα. 

Με σφιχτή αλλά σωστή άνεση μέσα στην πόλη. Βάζει σωστά την (πολλή) ροπή στο δρόμο. 

Ενδέχεται να κάνει και κάνα παντιλίκι, να σκάσω με δαύτο στο Σέσι, να τρελαθούν τα Ε36 που δε φοράνε καταλύτη.

Χαρούμενο μέσα κι έξω, όπως θα έπρεπε να είναι όλα τα αυτοκίνητα, εκτός από τις νεκροφόρες. (Να μια καριέρα για το ID.3: νεκροφόρα για πεθερές!)

Χώροι Passat για τα πόδια των πίσω. Το εσωτερικό πλάτος όμως είναι επιπέδου Leaf κι όχι λιμουζίνας.

Αρνητικά: εσωτερικό ύψος. Τόσο στη θέση οδήγησης, όσο και στους πίσω επιβάτες.

Μπερδεμένη εργονομία. Στο τέλος τού πρώτου έτους οδήγησης, λαμβάνεις πτυχίο master. Στα τέσσερα, έρχεται το διδακτορικό. Ειδικά ο διακόπτης των πίσω παραθύρων είναι για γέλια.

Ποιότητα υλικών σε σχέση με τον ανταγωνισμό.

Παράξενη αίσθηση του φρένου. Μα δεν το πατάς και πολύ τακτικά, θα πείτε. Χμ, δεν ισχύει εδώ. Η ανάκτηση ενέργειας έχει μόνο δύο σκάλες, με την πιο έντονη να μην είναι πραγματικά έντονη. Δηλαδή το one pedal drive βγαίνει μεν αβίαστα, αλλά υπάρχουν στιγμές που θα καταφύγεις στο μεσαίο πεντάλ.

Πωλητές από τη Λακωνία. Σε πετούν σε ένα όχημα κι άντε βγάλ΄ τα πέρα μόνος σου. Ούτε τους καθρέπτες δεν μπόρεσα να ρυθμίσω.

Μου άρεσε; ΠΟΛΥ! Δε μου φαίνεται διόλου παράξενο που πήγε κατευθείαν στην κορυφή των πωλήσεων στις ευρωπαϊκές αγορές. Ποιο Leaf, ποιο 208, χτυπάει κατευθείαν τον ανταγωνισμό στην καρδιά. Και στην εμφάνιση και στην οδήγηση. Δεν αφήνει περιθώριο αντιδράσεων. Δε συμπεριλαμβάνω την Tesla στους πληγέντες, γιατί αυτή ήδη πουλάει όσα μπορεί να παράξει κι επειδή στοχεύει σε βαθύτερα πορτοφόλια.

Θα το αγόραζα; Μάλλον, αλλά στην έκδοση με τη μικρή μπαταρία που φλερτάρει τα 30 χιλιάρικα από την κάτω μεριά. Όμως, αυτή η έκδοση δε θα είναι τόσο γρήγορη. Ή μήπως να πήγαινα στο Enyaq, που βασίζεται στην ίδια πλατφόρμα, είναι τζιπάκι με πλούσιους χώρους κι επίσης πισωκίνητο; Και κοστίζει παραπλήσια χρήματα;